صلح نامه
صلح نامه، قراردادی است که اشخاص برای رفع اختلاف یا در مقام معاملات، آن را منعقد می کنند. طرفین قرارداد، می توانند آن را به صورت دست نوشت و عادی یا به صورت رسمی منعقد کنند.
از گذشته تا به حال، افراد، معمولا برای رفع اختلاف خود صلح می کردند. صلح نامه ها، معمولا برای رفع تنازع موجود یا جلوگیری از ایجاد اختلاف آینده، منعقد می شوند. اما انعقاد صلح نامه، لزوما برای رفع اختلاف نبوده و به موجب قانون مدنی، افراد می توانند معاملات خود را در قالب صلح نامه منعقد کنند.
گاهی مواقع، پیش می آید که افراد ترجیح می دهند، در انعقاد قراردادی مانند بیع، احکام خاص آن عقد، در معامله اجرا نشود، بنابراین، معامله خود را در قالب یک صلح نامه، منعقد می کنند.
BOT
BOT از ترکیب حروف اول سه واژه‌ی Build به‌معنای ساختن، Operate به‌معنای بهره‌برداری و Transfer به‌معنای واگذاری تشکیل شده است و درفارسی می‌توان معادل قراردادهای «ساخت، بهره‌برداری و واگذاری» قلمداد کرد. درواقع، BOT سه قرارداد در یک قرارداد است.
ویژگی‌های قرارداد BOT
هرچند قراردادهای BOT تفاوت‌هایی چشمگیر با هم دارند، ویژگی‌های اساسی یک قرارداد BOT را می‌توان به شرح زیر برشمرد:
امتیاز ساخت یک پروژه‌ی اقتصادی ازسوی دولت به کنسرسیوم اعطا می‌شود.
امتیاز بهره‌برداری از پروژه‌های اقتصادیِ ساخته‌شده، ازسوی دولت برای مدت معینی به کنسرسیوم واگذار می‌شود.
کنسرسیوم مسئول تأمین مالی پروژه است.
کنسرسیوم مسئول طراحی، تأمین کالاها، ماشین‌آلات و مواد لازم برای ساخت و راه‌اندازی پروژه است.
مسئولیت بهره‌برداری از پروژه درمدت مقرر به‌عهده‌ی کنسرسیوم است.
کنسرسیوم از راه فروش کالا و خدماتِ حاصله از بهره‌برداری پروژه، اصل سرمایه، بهره‌های متعلقه و سود خود را بازیافت می‌کند.
پس از سپری‌شدن مدت مقرر برای بهره‌برداری، پروژه به‌طور رایگان به دولت منتقل می‌شود.
EPC
قرارداد EPC (طراحی، تأمین تجهیزات و ساخت)
قرارداد EPC که مخفف واژه‌های Engineering- Procurement – Construction می‌باشد، نوعی از قراردادهای پیمانکاری است که به موجب آن تمامی کارهای ضروری جهت انجام یک پروژه از ابتدا تا انتها به عهده پیمانکار گذاشته می‌شود. هدف از انعقاد قرارداد EPC این است که مسئولیت‌های اجرای پروژه و کنترل کیفیت آن بر دوش پیمانکار قرار گیرد و کارفرما که تخصص لازم را در این زمینه ندارد، صرفاً نقش ناظر داشته باشد.
مزایای استفاده از قراردادهای EPC
یکی از مهم‌ترین مزیت های استفاده از قرارداد EPC را عدم وجود پیمانکاران متعدد برای ساخت و اجرای پروژه است. قرارداد EPC برای اجرای پروژه با یک پیمانکار منعقد می‌شود و این پیمانکار مسئولیت طراحی و ساخت پروژه را بر عهده خواهد گرفت و ملزم است تا ظرف مدت مشخص و مطابق با مشخصات درخواستی کارفرما، پروژه را تکمیل نماید. در این حالت کارفرما اگر درخواست جبران خسارت بابت هر نقص و عیبی داشته باشد، به راحتی می‌تواند علیه پیمانکار طرح دعوا کند.
این قرارداد به شکل قیمت مقطوع منعقد می‌شود و این امر موجب می‌شود که تعهدات مالی کارفرما از ابتدا مشخص باشد و تحت تاثیر تغییرات در اوضاع و احوال حاکم بر پروژه قرار نگیرد. از سوی دیگر به دلیل وجود قیمت مقطوع، پیمانکار نیز تمایل دارد تا اجرای کارها را سریع‌تر به اتمام برساند تا دچار ضرر نشود.
قرارداد EPC نسبت به قراردادهای سنتی در خصوص اجرای پروژه، سرعت بسیار بیشتری دارد. چرا که در قراردادهای سنتی طراحی و ساخت دو بخش جداگانه تلقی می‌شدند و تا زمانی که طراحی صورت نمی‌گرفت، عملیات ساخت نیز به انجام نمی‌رسید. در حالی که در قرارداد EPC تمامی این کارها به شکل مجموعه‌ای واحد در اختیار پیمانکار قرار می‌گیرد وبه طبع آن سرعت کار بالا می‌رود.
قرارداد اجاره
در ماده 466 قانون مدنی اجاره به این ترتیب تعریف شده است : ” اجاره عقدی است که به موجب آن مستاجر ، مالک منافع عین مستاجره می شود … ” . یعنی بر اساس قرارداد اجاره یک طرف قرارداد در ازاء اینکه مالی را برای استفاده به دیگری می دهد اجرت دریافت می کند . مثلا کسی خانه اش را برای استفاده به دیگری می دهد و در ازاء آن اجاره بها دریافت می کند . در قرارداد اجاره یه کسی که مالش را اجاره می دهد : موجر یا اجاره دهنده ،
به کسی که مالی را اجاره می کند تا از منافع آن استفاده کند : مستاجر یا اجاره کننده ،
بهایی که بابت اجاره پرداخت می شود : اجاره بها ،
و به مال موضوع اجاره : عین مستاجره یا مورد اجاره می گویند . موضوع اجاره می تواند متفاوت باشد که باعث بوجود آوردن انواع اجاره می شود .
قرارداد بیع
بیع در لغت، به معنای خرید و فروش است و در اصلاح حقوقی، بر اساس تعریفی که در ماده 338 قانون مدنی، ارائه شده است، بیع به معنای “تملیک عین به عوض معلوم” می باشد. یعنی، فروشنده، در قبال دریافت مبلغی، حق مالکیت خود بر عین را به دیگری انتقال می دهد و بعد از آن، مبیع به تصرف و قبض مشتری داده می شود. در عقد بیع، عوض، می تواند ثمن ( پول) یا عین باشد. زیرا در ماده 339 قانون مدنی، به این موضوع اشاره شده است که عقد بیع می تواند به شکل داد و ستد منعقد شود.
عقد بیع معامله و قراردادی است که در آن اشخاصی تحت عنوان فروشنده و خریدار با هم معامله می کنند. بدین صورت که فروشنده در ازای گرفتن پول (مال) مالکیت مال خود را به دیگری می دهد. بالعکس خریدار نیز در مقابل دریافت مال و مالکیت آن، پول آن را به فروشنده پرداخت می کند.
عقد بیع از عقود معین، در قانون مدنی است که به معنای خرید و فروش می باشد. در قانون مدنی، بیع، تملیک عین به عوض معلوم، تعریف شده است. این قرارداد، با ایجاب و قبول فروشنده و مشتری منعقد می شود که به مجرد وقوع آن، مشتری، مالک مبیع و فروشنده، مالک ثمن می گردد. عقد بیع، از عقود معین و لازم در قانون مدنی است.
عقد بیع، در انواع مختلف آن، مانند بیع شرط، دارای 4 رکن اساسی مبیع، ثمن، بایع و مشتری می باشد. مبیع به مال مورد معامله گفته می شود، که باید مالیت داشته و قابل معامله باشد. ثمن بهایی است، که در مقابل مبیع پرداخته می شود و می تواند پول و یا یک مال دیگر باشد، که به عنوان ثمن معامله قرار می گیرد. بایع به عنوان فروشنده که پیشنهاد فروش و ایجاب توسط او صورت می گیرد و مشتری، به عنوان خریدار که پیشنهاد فروش را قبول می کند.
