بیع

بیع در لغت، به معنای خرید و فروش است و در اصلاح حقوقی، بر اساس تعریفی که در ماده ۳۳۸قانون مدنی، ارائه شده است، بیع  به معنای “تملیک عین به عوض معلوم” می باشد. یعنی، فروشنده، در قبال دریافت مبلغی، حق مالکیت خود بر عین را به دیگری انتقال می دهد و بعد از آن، مبیع به تصرف و قبض مشتری داده می شود. در عقد بیع، عوض، می تواند ثمن ( پول) یا عین باشد. زیرا در ماده ۳۳۹ قانون مدنی، به این موضوع اشاره شده است که عقد بیع  می تواند به شکل داد و ستد منعقد شود.
عقد بیع و بیع شرط، دارای چهار رکن اساسی مبیع، ثمن، بایع و مشتری می باشد. مبیع به مال مورد معامله گفته می شود، که باید مالیت داشته و قابل معامله باشد. ثمن بهایی است، که در مقابل مبیع پرداخته می شود و می تواند پول و یا یک مال دیگر باشد، که به عنوان  ثمن معامله قرار می گیرد. بایع به عنوان فروشنده که پیشنهاد فروش و ایجاب توسط او صورت می گیرد و مشتری، به عنوان خریدار که پیشنهاد فروش را قبول می کند.